Nadeszła
[tam] kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi
pić!»
(J
4, 7)
Czym jest ta woda
żywa, która gasi wszelkie pragnienie, która odnawia każdego ducha? Czym jest to
cudowne źródło, z którego wypływa przeźroczysta woda zaspakajając pragnienie na
zawsze? Jest ona tutaj na Ołtarzu
Eucharystycznym - nieustanne źródło wody łaski. Zaspokaja ona wszelkie ludzkie
pragnienia, to w niej gasi się ogień pożądliwości, dzięki niej nasyca się
pragnienia kochających dusz. Jest ona kąpielą, która myje i oczyszcza, jest drogocennym
deszczem, który wnika do wnętrza ziemi, czyli do środka oschłości duchowych i rodzi
owoce życia wiecznego. Jest rzeką, która zawsze płynie i nigdy nie wysycha. Jest
morzem każdej radości, bezmiarem każdej miłości! Jest oceanem wszelkiego
szczęścia.
Jezus siedząc na
skraju tego tajemniczego, a zarazem cudownego źródła, oczekuje wszystkich dusz,
do których kieruje swą miłosierną miłość. On wzywa nas do tego tajemniczego
źródła. Chciejmy dostrzec słodkie przedsięwzięcie naszego kochanego Jezusa,
który ukazuje się nam spragnionym naszych dusz, a każdego dnia i nocy, ukryty
pod postacią Chleba Eucharystycznego zdaje się mówić do naszego serca jak wtedy
do Samarytanki: Daj mi pić. O duszo
odkupiona moją drogocenną krwią, pragnę Cię, jestem spragniony twoich pragnień,
twoich myśli, twoich uczuć i twojej woli.
Odpowiedzmy Mu
zatem wraz z Samarytanką: Panie, daj nam
tej wody, abyśmy już nie pragnęli rzeczy doczesnych.
Św. Hannibal Maria
Di Francia
„Pisma” t. XVI rozdz. 34
w. 5192
