Jezus przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka,
niewidomego od urodzenia (J 9, 1)
Duchowo niewidomymi
są dusze, które nie mają oczu, aby poznać prawdy i nie chcą dostrzec miasta położonego na górze, którym jest Kościół
katolicki. Duchowo niewidomymi są dusze,
które kroczą po omacku w ciemnościach błędu, podczas gdy świeci słońce prawdy.
Dla tych wszystkich
dusz jedynym rozwiązaniem jest uzdrawiająca moc Jezusa. I tak w Ewangeliach
nasz Pan, Jezus Chrystus, ukazuje jak leczy z duchowej ślepoty drogocenną krwią
swoją. Pewnego dnia przychodzi do Niego niewidomy i prosi, aby go uzdrowił. Jezus miesza swoją ślinę z błotem i tworząc
specyficzną mieszankę nakłada na oczy niewidomego, a następnie każe mu się obmyć.
To jest symbol. Ślepiec
jest człowiekiem, który nie chce widzieć prawdy. Błoto utworzone ze śliny jest
symbolem skruchy, przez którą Bóg ukazuje grzesznikowi błoto własnych grzechów.
Moc zbawcza, która działa w Sakramencie Pokuty jest sadzawką oczyszczenia,
gdzie obmywa się z błota a oczy otwierają się na prawdę.
Moc zbawcza Jezusa
uzdrawia z wszelkiej choroby duchowej, ponieważ jest ona podobna do rzeki z Pisma
Świętego, która opływa Eden utrzymując w wiecznej wegetacji wszelkie rośliny. Moc
zbawcza wypływa dla całego Kościoła katolickiego doprowadzając do ponownego
zakwitnięcia zwiędłych roślin i ożywia te, które zaczynają więdnąć wzmacniając
rosnące pędy, które zaowocują w dobre uczynki.
Aby dobrze
korzystać z mocy zbawczej Jezusa należy, abyśmy:
1.
Przystępowali do
sakramentów, które posiadają zbawczą moc Jezusa;
2.
Modlili się, bo modlitwa jest kluczem, który
otwiera drzwi łaski;
3.
Modlitwą, którą czynimy,
prosić Boga o potrzebne łaski poprzez wszelkie zasługi Jezusa, a wtedy Bóg na
pewno nas wysłucha.
Św. Hannibal
Maria Di Francia
„Pisma” t. X rozdz. 4 w. 1782
